Het grote avontuur.

Woensdagnacht 17 december 2009, 00.50uur.

René, Annette en Lennart komen bij mij thuis, nog even kletsen en de reis kan beginnen. Na ongeveer een half uurtje komen we tot de ontdekking dat de laptop van Annette nog thuis staat. Wat nu?! Terugrijden? Het is al half 2 en met dit slechte weer is dat niet verantwoord, dus helaas, geen laptop voor Annette. Goed begin van de reis. We rijden door naar Dusseldorf. Lennart en ik liggen lekker te slapen. René en Annette wisselen nog even van plek, dus Annette rijdt het laatste stuk.

In Dusseldorf aangekomen, gaan we op zoek naar de juiste “P”: Langzeit Spar P24. Maar nee hoor. Tot P23 dus we moeten verder zoeken. Uiteindelijk P24 gevonden. Wat een open parkeergarage blijkt te zijn; een ‘grasveld’ met hier en daar hekken om duidelijk te maken waar je de auto kan plaatsen. Geweldig! Daar betaal je dan zoveel geld voor. Maar goed, de auto heeft een plaats. Dus pakken we de koffers uit en brr wat is het hier koud! Op naar de bushalte! Natuurlijk is de bus net weg en komt de volgende pas weer over 20 minuten.

Aangekomen bij het vliegveld, snel met z’n allen, ja pap er blijft iemand bij de koffers, naar de toiletten. Opgelucht en leeg gaan we op zoek naar de incheckbalie. Dus we kijken op het tv’tje waar we zijn moeten: Paris vlucht 8431 “Annuliert”. Oh help, wat is dit?? Nou ja, we lopen maar naar de incheckbalies B91-94. Dezelfde als waar Leonor moest inchecken. Hier horen we dat we moeten worden omgeboekt, omdat ons vliegtuig niet gaat vanwege het mooie weer. Lang leve de sneeuw! Ik vond het nog wel leuk in Groningen, maar het wordt steeds minder leuk, maar goed. Inchecken via de automaat lukt niet, we moeten eerst omboeken. Dus naar de overkant, naar de balie van Air France. Na een aantal wanhopige blikken van de Air France medewerker, toch een omboeking gevonden! We moeten ons om half 7 weer melden, dit betekent dat we nog een uurtje de tijd hebben. Dus op naar de Starbucks. Ik dacht ik trakteer even. Heb mijn pinpas op zak, en er staat zelfs wat geld op. Dus dat komt wel goed. Hebben ze bedacht dat daar alleen Duitse pinpassen geldig zijn, dus helaas voor René, hij kan zijn portemonnee trekken.

Om half 7 melden wij ons weer netjes bij de meneer die ons heeft geholpen en worden wij naar Delta airlines gestuurd. Deze ging echter pas om 7 uur open. Dus moeten we nog even een half uurtje wachten. Tenminste dat dachten wij. De mevrouw van Delta vond het blijkbaar nodig om eerst nog even langs de Douglas te gaan, want mevrouw kwam om 7.15 nog een keertje aankakken, met een Douglas tasje, dus vandaar. En het duurt en het duurt. Maar uiteindelijk is toch alles gelukt!

Ondertussen waren er nergens toiletten te vinden natuurlijk. Maar omdat alles zo lang had geduurd met het omboeken etc. krijgen we per persoon €8,- aan bonnen om wat te eten/drinken te halen. (Overal behalve bij Starbucks. Helaas.) Vervolgens moeten we weer terug naar de incheckbalie. Koffers ingeleverd etc. en ja hoor de tickets zijn binnen! Yes eindelijk! We hebben natuurlijk gretig gebruik gemaakt van de ´voedselbonnen´ voordat we doorliepen. Eindelijk hebben we toiletten gevonden en gaan we op zoek naar B51. We kunnen gelijk doorlopen, trap op, hoek om en daar zijn de detectiepoortjes. Natuurlijk piept dat ding bij Annette en bij mij. Bij Annette piept gewoon alles, maar gelukkig mag ze gewoon doorlopen. En ik ben vergeten om mijn vaseline potje uit mijn broekzak te halen. Dus dat is de boosdoener. Vervolgens wordt mijn tas apart gehouden, vraagt meneer of ik er een schaar in heb. Ik ontken dat en bedenk ineens van oh shit. In mijn etui heb ik standaard een schaar. Dus nu ook nog. Heb deze weggegooid en moet opnieuw door het poortje lopen. Dit keer is alles goed.

Bij de taxfree winkel naar binnen gelopen, maar sorry mam, geen Deep Red. Althans, niet in de winkel gevonden, wel in het boekje maar vind 43 euro en 56 euro niet echt een leuke prijs, dus ik kijk in Amerika nog wel even.

Om 10.00uur ploffen we neer op stoeltjes en kunnen een tijdje blijven zitten, want het vliegtuig vertrekt, als het goed is, om 10.55 naar Paris. Helaas. Op Paris ligt alles vast, communicatie problemen of iets dergelijks en ook het weer speelt mee. Dus over 3 uur meer kans. Hopen we. Over 3 uur.. dat betekent 2 uur in de middag. Terwijl wij om 7.25 zouden vliegen, in eerste instantie. Er zit niks anders op dan krijtjes eten, weekend lezen, verslag schrijven, sudoku maken, voor je uitstaren, op je mobieltje spelletjes doen, muziek luisteren. Helaas hebben we de echte spellen in de koffers zitten en waar die zijn op dit moment, geen idee! Eerste keer vliegen, om 1 uur ´snachts vertrokken, het is inmiddels 11.16 en nog geen vliegtuig gezien. Pardon, we hebben de staart van een vliegtuig gezien. Super he! Één ding scheelt. De stoeltjes waarop we zitten, zijn wel comfortabel!

Om kwart over 12/half 1 groen licht! We kunnen aan boord. En ja hoor om kwart voor 1 zitten we goed en wel in het vliegtuig. Valt ineens het licht uit. Gelukkig gaat het niet veel later ook weer aan. De piloot begint een heel verhaal, in het Frans uiteraard, want we zitten tenslotte in een vliegtuig van Air France. Hier en daar wat woorden er uit kunnen pikken met z’n allen, maar niet genoeg om er iets van te begrijpen. Gelukkig komt het verhaal ook nog in gebrekkig Engels en het komt er dus op neer dat we om half 2 gaan vliegen. Ik ben benieuwd..
Half 2 redden we net niet, maar gelukkig scheelt het niet veel.

Tussen kwart voor 2 en 2 uur gaan we de lucht in! Op weg van Dusseldorf naar Paris. Op Paris moeten we straks rennen om het volgende vliegtuig te kunnen halen. Kunnen we ook gelijk wat aan onze conditie doen, na al dat lange luie zitten. Dit is de eerste keer vliegen voor mij en het bevalt me prima! Ik zit niet bij het raam, maar ik kan langs mijn buren heen kijken zo uit het raampje. Het is mooi weer, het zonnetje schijnt hier boven de wolken! Ziet er prachtig uit.

Om iets voor 3 landen we op vliegveld Paris de Gaulle. Helaas zijn er geen bussen om ons naar de terminal te brengen, dus mogen we nog 50 minuten wachten in het vliegtuig die al stil staat. Dit betekent dus dat we langer aan het wachten zijn in het vliegtuig dan dat we daadwerkelijk met dit vliegtuig hebben gevlogen. Maar ja, als het mis gaat, gaat het natuurlijk ook goed mis. En ik moet zeggen de sfeer zit er nog steeds wel in. We blijven lachen. Daarbij komt nog dat we gezellige achterburen hebben. Die maken hetzelfde mee als wij, moeten straks ook nog 2 keer overstappen en halen ook het volgende vliegtuig waarschijnlijk niet meer, net als wij. We moesten ons al haasten zodra we in Paris zouden zijn, maar dat wordt nu wel heel erg aangezien we hier nog 50 minuten moeten wachten. Momenteel hebben we dan ook geen idee waar we vanavond overnachten. Of we vandaag nog in Amerika aankomen is ook een grote vraag!

We hebben het antwoord. We worden weer omgeboekt en vliegen straks naar Madrid! Wie had nou gedacht dat we via Spanje naar Amerika zouden gaan! Hoe komen we daar? Dat is als volgt gegaan: We kwamen aan op Airport Parijs, kijken waar we moeten zijn voor onze vlucht, staat er bij onze vlucht: boarding. Dus wij proberen het vliegtuig te halen, en lopen naar de shuttle bus. Helaas. Die gaan natuurlijk net niet meer. De laatste is net vertrokken en ze sluiten dit gedeelte van het vliegveld, omdat er toch niks meer gaat gebeuren hier. Die mensen daar zijn niet echt aanspreekbaar, dus we zien de bui al hangen. Gelukkig worden we toch nog daar gebracht, weliswaar half rennend maar goed, waar we anders met de shuttlebus heen zouden gaan. Hier aangekomen gaan we weer naar de balie van delta, want onze vlucht hadden we dus gemist dankzij de vele vertraging.

We hebben mazzel. We kunnen dus via Madrid, daar overnachten, naar New York en door naar Pittsburgh. Waar we dan morgenavond VS tijd rond een uur of 5 hopen te landen. Op het moment dat dit allemaal geregeld wordt, is het 18.00 uur en we zullen om 19.30 vliegen. Dus eerst maar op zoek naar wat eten. Na de tickets geregeld te hebben, gaan we op zoek naar de McDonald’s. Natuurlijk helemaal aan de andere kant van het vliegveld. Dus eerst daar heen lopen en zowaar hadden we mazzel, want ik kan op internet. Snel even een paar mensen mailen van hoe en wat. Te zoute patatjes eten, die ook nog koud waren, net als de broodjes. Maar ach. We hebben patat! Een vette hap. Olee! Nadat dit op was en er net achter Annette iemand het handig vond om iemand aan te stoten waardoor het drinken op de grond valt (gelukkig net niet tegen Annette aan), lopen we terug naar de gate waarvandaan ons vliegtuig vertrekt. Weer door detectiepoortjes en dit keer kwamen Lennart en ik er zonder kleerscheuren vanaf. Helaas was weer Annette het bokje en mocht ze zelfs haar schoenen uitdoen dit keer. Ook was René het pispaaltje en werd gefouilleerd. Doorgelopen naar de daadwerkelijke plaats waar we in moeten stappen, en hier zien we nu net dat we om 21.04 mogen instappen en om 21.44 vliegen. We hopen dat dit blijft!

We moesten onze tijd uitzingen totdat we mochten instappen, wat trouwens toch verlaat aangegeven stond, namelijk 21.28 en we zouden dan vliegen om 21.48. Maar uiteindelijk viel dit allemaal wel mee. Moesten met de bus naar het vliegtuig, dat ging prima. We zaten helemaal achterin het vliegtuig dus konden de stoelen mooi laten ‘liggen’. Om 22.15 waren we al in de lucht en half uurtje later kregen we wat te eten. Koude macaroni met weet ik veel wat allemaal en kaas, een broodje met sesam en maanzaad of zo(?) en een of andere muffincake. René en Annette hebben hier heerlijk van zitten smullen, Lennart heeft ook een gedeelte opgegeten, maar de mensen die mij kennen, weten dat ik dat niet lust (ik heb het wel geprobeerd hoor! Want het zag er echt wel lekker uit, maar helaas). Rond middernacht zullen wij aankomen in Madrid. Hopelijk kunnen wij dan snel ergens een hotelletje vinden, zodat we lekker kunnen slapen/douchen en morgen om 11.30 weer verder kunnen vliegen. We zijn toch echt wel aan wat slaap toe. 23 uur onderweg en nog niet op de eindbestemming (wat we in 12.5 uur konden doen bereiken).

Maar zo kom je nog eens ergens, helaas kom je eigenlijk niet van het vliegveld af, maar we kunnen zeggen dat we geweest zijn in: Groningen, Dusseldorf, Parijs, Madrid en hopelijk straks toch ook eindelijk in New York, Pittsburgh en Pocono Mountains.

Om middernacht, zoals de planning daar was, komen wij aan in Madrid. Allemaal met rode ogen van vermoeidheid. Maar we zijn eindelijk weg van Parijs. Maar nu het volgende. Het is 12 uur ´s nachts, we vliegen om 11.30 weer verder. Wat doen we in de tussentijd en waar doen we dat. Dat was als snel duidelijk: slapen. Maar waar in vredesnaam? Dus hup weer eens in een rij, vragen waar we een hotel kunnen vinden. We krijgen gelijk te horen, want ook daar vroegen we naar natuurlijk, dat we morgen 45 minuten van te voren moeten inchecken, maar ze heeft helaas geen informatie voor ons over hotels. Dan moeten we doorlopen naar de infobalie. Dus dat doen we dan ook. Ook die weten niet veel te melden, want de hotel-info-balie is al gesloten. Wel weten ze te vertellen dat we naar Barajas moeten gaan, want daar zijn veel hotels. Hoe we daar komen? In ieder geval niet met de taxi, want zodra we de infobalie in het zicht hadden werd er omgeroepen dat de taxi’s niet meer rijden. De enige optie, want lopen was te ver, om in Barajas te komen, is met de metro. Die om half 2 voor het laatste rijdt. Het is ondertussen al 1 uur, dus we moeten ons nog haasten ook. Snel kaartjes kopen, wat nog lastig gaat, want weten wij veel hoe je die wijk uitspreekt of hoe het überhaupt heet. Dat had die mevrouw wel heel leuk heel snel gezegd, maar dat kunnen wij natuurlijk niet nadoen. Het enige wat wij weten is dat we de eerste stop gelijk eruit moeten. Gelukkig heeft de dame achter het loket snel door wat we willen dus kunnen we hup naar de metro. We moeten nog een kwartier wachten voordat hij komt, dus we hadden het iets rustiger aan kunnen doen maar dat konden we niet weten natuurlijk. Het metrostation is erg netjes valt ons op en ook de metro zelf is heel mooi, heel erg open.

Maar dan, sta je in Barajas, geen flauw idee waar je heen moet natuurlijk. Dus loop je maar gewoon een kant op. Eerste hotel: volgeboekt. Dus dat wordt hem niet. Meneer weet natuurlijk niks anders te melden, dus maar snel doorlopen. En ineens ziet René het! Een Ibis-hotel. Wij snel oversteken, zonder zebrapad of licht. En naar binnen. Er zijn nog 2 kamers vrij. Dus hier liggen we dan. In een lekker warm bed. René en Lennart in de ene kamer en Annette en ik in de andere. Het is inmiddels bijna half 3. En morgen om 7 uur gaat de wekker weer, kunnen we even lekker douchen, ontbijten en weer terug naar de aerpuerto.
Hopelijk komen we dan eindelijk aan de andere kant van die grote, grote oceaan!

En ondanks de ontzettend vele tegenslagen van vandaag/gister hebben we het prima naar ons zin en genieten we met volle teugen van onze, iets anders geplande, maar toch wel leuke, vakantie!

Veel liefs en een dikke kus De SluiterBijtjes.