De lange reis naar huis

Zaterdag 2 januari 2010

Heerlijk ontbeten, dit keer niet een buffet maar a la carte. Er was nog een misverstand want wij hadden via een boekingssite een kamer inclusief ontbijt geboekt terwijl men dat hier in het hotel niet wist. Maar geen punt, het aardige meisje wat ons bediende (een studente van IUP) vertelde ons na overleg met de manager dat we zonder extra kosten mochten ontbijten. Niet verkeerd! Dus lekker gesmuld van omelet (voor de heren), fruit met hüttenkäse (Leonor), soort wentelteefjes (Anouk) en pancakes (Annette).

Vervolgens alle spullen bij elkaar gepakt, weer in de auto gestopt, en op naar de Walmart in Indiana. Daar zouden we inkopen doen voor Leonor (eten en drinken voor de komende week, een waterkoker, een waterfilter) en voor mij (boeken). De kar zat flink vol, de auto dus ook. Eerst de jongelui in laten stappen en toen hebben René en ik al die tasjes bovenop ze gestapeld.

Toen we op de campus aankwamen stond er een politie(beveiligings)auto voor de flat van Leonor en kwam er net een agent of bewaker naar buiten lopen na een controlerondje. Veilig idee! De koffer van Leonor en alle boodschappen uit de auto gehaald en naar boven gebracht. Het was erg rustig in het gebouw, bijna alle studenten zijn nog op vakantie. Niet zo leuk dus voor Leonor … In haar kamer nog wat gedronken, gegeten (een soort puddingbroodjes, maar dan met die vettige crème erin), foto’s gemaakt. En toen, om 13.00 uur, kwam toch echt het moment dat we moesten vertrekken. Leonor is meegelopen naar beneden naar de auto en daar moesten we afscheid nemen. Dat viel mij zwaar! Om je dochter daar bijna alleen achter te laten op die grote campus na die twee weken samen … Helemaal niet leuk.

Na een voorspoedige rit kwamen we mooi op tijd aan op het vliegveld in Pittsburgh. Auto afgeleverd en met de koffers (vreemd hoor) de vertrekhal binnen. Ons gemeld bij de incheckbalie, want elektronisch inchecken lukte niet. Waar zou dat toch door komen? En ja hoor, ook het inchecken bij de balie gaf problemen. Want met onze vlucht op de heenreis was van alles aan de hand geweest. Toen de medewerkers hoorden dat wij waren vertrokken op 17 december 2009 wisten ze meteen weer hoe erg het was geweest op die dag. Het was ook helemaal niet gek dat het nu niet meteen goed ging begrepen wij. Leuk om te horen. Na enige tijd (wel een half uur denk ik) kwam het goed. Gelukkig. En de koffers waren ook niet te zwaar. Gelukkig. O ja de man die ons hielp vond dat Anouk en ik zo op elkaar leken en dacht dat wij moeder en dochter waren. Grappig toch?

Wij dus zonder koffers (toch wat spannend om ze achter te laten, zou het goed gaan deze keer?) naar de gate. Rijen stonden er maar al met al viel het wachten mee. Schoenen uit, jassen en vesten uit, riemen en horloges af, spullen in bakken, door een detectiepoortje, etc etc. We zijn inmiddels geroutineerd! Ook bij de boarding (de laatste controle voor je het vliegtuig in mag) ging het – uiteindelijk – goed, en waarachtig we zaten in het vliegtuig, aardig op tijd. Dit keer een vliegtuig zoals Leonor het had beschreven van haar reis: met eigen beeldschermpjes en dus de mogelijkheid je eigen films, spelletjes, muziek uit te zoeken. Helaas bleek dat er ijs op de vleugels zat en dat moest eerst verwijderd worden. We moesten aansluiten in de rij en wat een verrassing: we liepen nogal wat vertraging op. Zo’n twee uur.

De reis verliep verder prima. Beetje gedut maar niet echt geslapen. Wel films gekeken, lekker gegeten (wederom de keuze tussen pasta en kip), veel gedronken (ze kwamen wel heel vaak langs met water) en vlak voor de landing nog een ontbijt bestaande uit een warm broodje ei, een banaan en thee of koffie.

(Zondag 3 januari)

Toen we in Parijs aankwamen, rond 10.00 uur, was ons al wel duidelijk dat we de aansluiting met onze vlucht naar Düsseldorf niet hadden gehaald. Dus maar weer op zoek naar een balie om te regelen dat we op een volgende vlucht geplaatst zouden worden. Dat was nog niet zo eenvoudig. Het personeel op de luchthaven wist ook niet precies waar we heen moesten, dus we werden van balie naar balie gestuurd. Uiteindelijk waren we op de goede plek. Een mevrouw van Air France heeft geregeld dat we met het vliegtuig van 18.30 uur (!) naar Düsseldorf konden. Omdat we zo lang moesten wachten konden we bij balie 2 ofzo een voucher vragen waarmee we wat te eten konden halen. Hoera. Dus wij daarheen. De meneer daar zei dat hij ons dat voucher niet kon geven want de oorzaak van de vertraging (ijs op de vleugels) was niet aan Air France/Delta te wijten. Maar hij zou nog wel kijken of we niet een vlucht eerder, namelijk die van 13.00 uur, zouden kunnen nemen. Moesten we na 40 minuten terugkomen bij hem. Omdat we wel weer zin iets hadden hebben we eerst maar een broodje en een kop koffie gehaald. Dat was wel weer wennen, hoge prijzen en dan ook nog in euro’s in plaats van dollars! Daarna weer op zoek naar die aardige meneer. Jammer hij zat er niet, zeker ook aan het lunchen. Maar een erg vriendelijke mevrouw, Benedicte heette ze, kon ons helpen, die meneer had haar alles over ons verteld. Ze heeft veel moeite gedaan maar de vlucht zat vol en er stonden ook al anderen op stand-by. Dus we moesten toch wachten tot 18.30 uur. Dat vond Benedicte zo sneu voor ons (blijkbaar zagen we er nogal moe uit) dat ze allerlei telefoontjes heeft gepleegd en heeft geregeld dat we in de businesslounge konden wachten! Na haar uitgebreid te hebben bedankt zijn we daar maar snel heen gegaan. Prachtig hoor. Makkelijke stoelen, tv’s, gratis hapjes en drankjes. Het was natuurlijk nog steeds balen dat we zo lang moesten wachten maar dat wachten werd zo wel wat aangenamer.

Om 17.15 uur zijn we richting de gate gegaan want we wilden geen risico lopen dat we te laat zouden komen! Weer door een controle (de laatste!) en gewacht tot het boarden zou beginnen. We kwamen er weer door. Gevraagd of ze nog even wilden checken of onze bagage ook in dit vliegtuig terecht was gekomen – ja waarachtig het was goed gegaan! – en snel het vliegtuig in. Zodra we in de lucht waren kregen we wat te drinken met een koekje of chips erbij. Dat werd ook al snel weer opgeruimd en dat was maar goed ook want toen waren we er al. 55 minuten duurde deze vlucht. In Düsseldorf naar de ‘bagageclaim’, heel bijzonder, want dat zou de eerste keer zijn in deze vakantie. Spannend hoor. Maar het kwam goed, onze koffers kwamen eraan op de lopende band. Die van Anouk natuurlijk als laatste... Met de koffers naar buiten en wachten op de bus die ons naar P24 zou brengen. Ook die kwam snel. Na best een lange rit kwamen we om 20.30 uur weer bij de luxe parkeerplaats, nou ja het grasveld, aan. In het donker, maar we vonden de auto meteen. Daar eerst een flinke laag sneeuw vanaf geveegd, de koffers en tassen achterin en toen op weg naar Groningen. Het was een barre tocht. Eerst gladde wegen, vooral de op- en afritten, daarna dichte mist. Onderweg maar even gestopt bij een bezinepomp en daar koffie en chocolademelk en wat snoep gehaald om wakker te blijven.

Om 00.05 uur kwamen we aan bij het huis van Anouk. Daar werden we hartelijk ontvangen met omhelzingen, soep, broodjes en wijn. Heerlijk. Veel verteld en foto’s laten zien. Om 03.00 uur afscheid genomen van reisgenote Anouk en naar huis gegaan.

Het einde van een bijzonder mooie vakantie!