De spannende en mooie rit naar Whistler

Een lange reis voor de boeg: 450 km ... Mooi op tijd vertrokken na een eenvoudig ontbijt. Het regende toen we wegreden, voor het eerst deze vakantie. Eigenlijk best wel lekker om een keer niet de hitte van de zon te voelen. Eerst nog even benzine getankt; het is hier niet zoals in Nederland, dat je om de 20 km een benzinestation tegenkomt en we willen toch echt niet ergens met een lege tank staan.
Onze eerste stop was in Little Fort, voor koffie, want die hadden we nog niet gehad. Bij alweer een benzinestation (al na 20 km, uitzondering op de regel). Heerlijke koffie en een zalige muffin erbij. Vers van de bakker, nog warm, randjes knapperig. Jammie. Buiten opgegeten want het was alweer droog, gelukkig nog wel bewolkt. Daarna verder gereden richting het zuiden over de Highway 5. Het landschap werd eigenlijk steeds mooier. We vonden de Rocky Mountains indrukwekkend, maar dit gebied is ook bijzonder. Bergachtig, en naarmate we meer naar het zuiden kwamen veel meer kronkelige wegen - dat was in de Rockies heel anders, daar rij je over een lange weg tussen de bergen door.
We kwamen in Kamloops aan, voor de bevolking in dit gebied de 'grote stad'. Verrassende omgeving: de weg steeg flink en het landschap was erg dor. wel zagen we een enkel groen stuk land, dat werd dan ook flink bewaterd. We hebben niet kunnen ontdekken wat daar werd bebouwd. Een keer bleek het een golfbaan te zijn. Heel apart om die te zien liggen temidden van die dorre gelige berghellingen.
Na Kamloops zijn we bij Cache Creek nog niet verder naar het zuiden gereden, maar hebben we een omweggetje gemaakt naar het plaatsje Clinton. Daar zou namelijk een leuk museum zijn en ook een winkel uit 1861, al jaren gedreven door een familie Robertson, die nog steeds in bedrijf is. Dat betekende wel een omweg van 60 km ... We hadden in Little Ford een afslag gemist, anders waren we gewoon langs Clinton gereden. En in dit land heb je vervolgens niet allerlei zijwegen die je dan alsnog kunt nemen: meestal is er maar een toegangsweg naar een plaats.
Het museum in Clinton was leuk. In een oud schoolgebouwtje, dat later nog gerechtsgebouw was geweest, en vervolgens tot 1951 weer schoolgebouw. Allerlei voorwerpen uit de pionierstijd, geschonken door mensen die in Clinton of omgeving hadden gewoond. Een enthousiaste mevrouw die daar kennelijk de hele dag zit vertelde nog wat meer over de geschiedenis. De winkel van de familie Robertson bleek helaas een paar jaar geleden door brand te zijn verwoest.
We hebben geluncht in de 'lodge' tegenover het museum. Lekker en voedzaam.
Omdat we eigenlijk niet zo'n zin hadden om dezelfde weg terug te nemen hebben we het kleine weggetje dat op de kaart aangegeven stond - en wat de TomTom ook voorstelde - genomen, shortcut naar Lillooet. Absoluut GEEN aanrader! Het begon mooi, een rustige weg, mooi landschap. Langs een meer gereden, daar was ook nog wel wat meer verkeer. Maar halverwege verdween het asfalt en reden we over grint. Op zich nog niet zo erg (hoewel we nog 17 km hadden te gaan) maar de weg begon ook behoorlijk te stijgen, (soms hellingen van 20%!) werd erg smal, en er was geen vangrail of niks terwijl de afgronden dieper en dieper werden ... En dat in een auto die je niet zo goed kent. Automaat. Maar Rene heeft het goed gedaan! De speciale bergversnelling gebruikt en dat werkte goed. We zijn heel over gekomen. Gelukkig geen tegenliggers. En de auto doet het nog steeds want de weg werd wel heel erg hobbelig op enig moment en de bodem schuurde zo nu en dan over het wegdek. We waren heel erg blij toen we weer in de bewoonde wereld kwamen, in het plaatsje Pavillion, en we weer over asfalt konden rijden.
In Lillooet hebben we maar weer getankt want door al dat rijden in de bergen hadden we heel wat benzine verbruikt. Weer zo'n benzinestation waar je vooraf moet betalen. De Canadezen doen dat met hun creditcard, maar voor buitenlanders geldt dat niet. Dus ga je naar binnen, geeft je bv 35 dollar, en dan kun je bij de pomp met het betreffende nummer voor dat bedrag tanken. Wel grappig, bij een Trading Post, een winkel waar je echt van alles kunt kopen. In deze plaats was het wel heel erg warm, de zon brandde verschrikkelijk. Later even op internet opgezocht: om 1800 uur was het daar nog 37 graden (wij waren er rond 15.00 uur).
Daarna met een gerust hart onze weg vervolgd. zoals ik al schreef, een totaal ander landschap dan de Rockies. Prachtige bergen, diepe dalen, kloven. De weg slingert zich door de bergen en de spoorlijn doet hetzelfde vlak onder of boven de Highway. Net zoals bij onze shortcut veel steile hellingen maar gelukkig nu met stevig asfalt en zo nu en dan stevige vangrails langs de weg. Op enig moment stonden er wel veel waarschuwingsborden: vrachtauto's moesten in een lage versnelling rijden, of mochten niet harder dan 10 km per uur; ook zijn er 'runaways', paden in de berm naast de weg waar je omhoog kunt rijden als je niet meer kunt remmen na zo'n heftige afdaling ...
Wij vonden het heerlijk rijden.
Om 18.00 uur kwamen we in Whistler aan. Ons hotel bleek een van de vele hotels geconcentreerd bij het centrum te zijn. Eerst maar gemeld bij de receptie. We konden de auto in de parkeergarage van het hotel zetten. Spullen naar de kamer gebracht en snel naar buiten, want het was nog steeds heerlijk weer. We stapten in een soort Mainstreet van Disneyland: een voetgangersgebied met allemaal winkels, restaurants, alles in dezelfde stijl. Alleen waren hier ook veel bars en cafés. Heeel veel toeristen. Wij zijn eerst de drukte ontvlucht en naar een van de mooie parken dichtbij het centrum gewandeld. Dat is dan niet een park met grasvelden en een enkele boom: nee een dicht bos van naaldbomen met soms een stukje gras en vooral een groot meer. Heerlijk rond het meer gelopen. Daar waren nog veel mensen aan het zwemmen. Ook kwamen we andere wandelaars en vooral veel fietsers (mountainbikes) tegen. In de winter kun je in deze omgeving goed langlaufen - Whistler is een typische wintersportplaats (Olympische Spelen 2010). Maar zomers is er dus ook genoeg te doen en te beleven. O.a. dus veel mountainbikers. We hebben trouwens de beer, die gister in Whistler was gezien, helaas niet ontmoet. Het schijnt vaak voor te komen dat hier beren dichtbij of in het stadje rondlopen ...
Na onze wandeling, toch weer zo'n 6 km, een biertje gedronken op het terras van het Amsterdam cafe. Hadden we wel verdiend!