De reis naar Leonor.

Vrijdagochtend. 18 december 2009.

07.00uur:
De wekker gaat af. En Annette doet het licht aan. Hier word ik pas wakker van. Zo heerlijk lag ik te slapen. Het was weliswaar geen lange nacht, maar wel een fijne nacht. Slapen in een bed. Eindelijk na zoveel uren wakker. We gaan even lekker douchen en dan staan de heren al voor de deur. Snel even een pepermuntje allemaal, want aangezien de koffers nog ergens op een voor ons onbekende plek zijn, hebben we ook geen tandenborstel en tandpasta. Nog even de tassen weer inpakken en rond 8 uur lekker ontbijten beneden.
Het was een lopend buffet. Croissantjes, chocoladebroodjes, gewoon brood wat je onder de gril kan doen, stokbrood, cake of iets dergelijks, yoghurt, muesli dingetjes, aardappeleipannenkoekdingen, en nog meer volgens mij. Met veel soorten beleg allemaal, verschillende soorten jam, waaronder verrukkelijke dieetfabrieksaardbeienjam. Daar hebben Lennart en Annette zeer van genoten. Lenny en ik lopen er 2 keer bij langs, met croissant, chocoladebroodje en stokbroodje op ons bord. Jummiejummie. Zodra we dan eindelijk uitgegeten zijn, stappen we weer in de lift naar boven.

We pakken de spullen weer en gaan er om 9 uur vandoor naar het Metrostation. Nog even genieten van het uitzicht op hele mooie bergen en we verdwijnen het Metrostation in. We hebben mazzel want binnen 2 minuten staat de metro voor onze neus. We zijn eerder dan gepland op het vliegveld, maar dat is maar goed ook, want we moeten natuurlijk helemaal aan de andere kant van het vliegveld zijn. Hier staat helaas een gigantische rij! Maar helaas geen loslopende vrouwtjes of mannetjes van Delta. Dus vraagt Annette aan een andere vrouw die daar werkt of we in die rij moeten staan, aangezien we onze tickets al wel hebben, maar graag iets andere plaatsen willen hebben. We zitten namelijk allemaal verspreid door het vliegtuig en dat is niet zo gezellig. Deze vrouw begrijpt ons niet en vertelt dat we onze bagage daar kunnen ophalen. Daar klopt natuurlijk niks van, want onze bagage is ergens tussen Dusseldorf en New York/Pittsburgh.
Uiteindelijk komen we bij een vrouw van het bagagedrop punt. Daar moeten wij weliswaar niet zijn, aangezien we geen bagage meer bij ons hebben, maar we moeten weten of we in die lange rij moeten staan, waar René en Lennart alvast een plaatsje bezet houden. Gelukkig kan zij ons vertellen dat we daar niet hoeven te staan en zij helpt ons verder. Ze stelt ons vragen over de bagage, wat daar protocol is zijn we achter gekomen. Wanneer we onze bagage voor het laatst hebben ingepakt, of we het onbeheerd hebben achtergelaten, of we iets hebben uitgeleend aan andere mensen etc. nou bijna overal nee op. En we mogen doorlopen naar de incheckbalie, waar een gezellig man ons helpt met andere plaatsen.
Hij krijgt het voor elkaar dat René en Annette naast elkaar kunnen zitten, en Lennart en ik ook. Stukken beter dus. Ineens begint zijn vrouwelijke collega in het Nederlands tegen ons te praten, wel met een zwaar accent maar dat maakt niet uit. Dit is echt heel maf. Sta je in Spanje, op het vliegveld van Madrid en begint een medewerkster Nederlands te praten. Maar al snel zijn we klaar daar en kunnen we doorlopen.

Weer door de detectiepoorten en dit keer gaat het bij iedereen goed.
Eventjes aan een tafel zitten de papieren (tickets) weer op orde brengen, welke voor wanneer zijn. Dan heeft René mooi even de tijd voor een sigaretje en gaan we naar Gate A6. Voor we daar aankomen belanden we nog even in de dutyfree shop. Daar hebben ze hele leuke tassen, van bijtjes. Maar een paraplu is al €20,- dus laat maar. Op naar Hugo Boss. Et voilà daar staat Deep Red. Nog in de aanbieding ook! 50 ml voor 43.50 (geen aanbieding) en 90 ml. Voor 41 euro! Dus die neem ik dan ook maar mee voor mijn mamsie. Hierna lopen we door naar A6. Hier valt niet echt iets te beleven. Dus René, slim als dat hij is, kijkt even op het schema en ziet hier A4 staan. En daar staan al wel mensen,dus lopen we nog even een stukje door. Hier hebben ze een volgorde ingevoerd van in het vliegtuig stappen, eerst zone 1, dus de businessclass, daarna zone 2 etc.etc. Wij zitten in zone 4 dus dat duurt nog wel even.

Het is een net vliegtuig, 2-3-2 plaatsen. René en Annette zitten aan een ‘2’kant, dus lekker dicht bij het raam, Lennart en ik zitten in het middengedeelte. Er liggen een kussentje en een dekentje op de stoel. Heerlijk! Al snel als we vliegen krijgen we wat te drinken en wordt er een film aangezet. Ook krijgen we wat te eten, vegetarisch: pasta, of kip met broccoli. Len en ik weten het wel, wij gaan voor de kip. Ziet er heel netjes uit, bakje met wat rauwkost, bakje met sladressing in een zakje, boter, Hollandse kaas (ja ja, zit je in het vliegtuig van Madrid naar New York, heb je kaas uit Reeuwijk), chocoladekoekjes, en soort van tuc crackertjes. Verder nog een bakje met mineraal water, een bruin mini pistoletje en dus de kip. Broccoliaardappelpuree, kip en wat courgette in saus met nog wat andere ondefinieerbare groentes(?). Smaakt allemaal prima! In tegenstelling tot de maaltijd van gister. Ze komen trouwens regelmatig langs met wat drinken. Ook kunnen we hier aan boord dutyfree shoppen. Bv. 1 liter Baileys voor €15/€16. Weer wordt er een film gedraaid. Len en ik slapen ook nog wat. En er zitten irritante kinderen achter ons in de stoel te porren, dus dat is zwaaaar vervelend. De derde film staat aan en ze komen weer met drinken en eten (pizza) langs. Af en toe, wanneer er geen film draait, kunnen we zien, hoe hoog we vliegen, wat de snelheid is, hoe laat we aankomen, hoe laat het is, onze tijd, New York tijd en hoe koud het buiten is (tot nu toe hoogste getallen wat ik heb gezien is 10362 m hoog en 822km/u. Verder zullen we om 13.32 landen, NY tijd. Dus 19.32 Nl tijd. En geloof het of niet, maar het is ontzettend warm hier binnen in het vliegtuig, maar buiten is het -48°C!! Verder moeten we nog 2 formulieren invullen, 1 formulier is het ESTA-formulier, moet je vragen beantwoorden als: ben je ooit in aanraking geweest met terroristische activiteiten, neem je drugs mee, etc etc. Slaat dus nergens op! Het tweede formulier was voor het hele gezin, dus die heeft Annette voor ons allemaal ingevuld. Echter werd er in het informatiefilmpje gemeld dat je 1 formulier moet invullen per inwonende familie in hetzelfde huis. Daar hoor ik dus niet bij. Voor de zekerheid nog even nagevraagd of ik dan toch een eigen papier moet invullen en dat moet. Ben ik blij dat ik dat nog even heb nagevraagd!

Eenmaal aangekomen op airport New York JFK moeten we onze paspoorten en papieren laten checken om echtecht in Amerika te komen. Je geeft je paspoort en papieren af aan de persoon die daar zit en hij bekijkt het. Vervolgens moet je je vingers van je rechterhand laten scannen, je duim, vingers van je linkerhand en je duim en ook je oog wordt gescand. Gelukkig mochten we allemaal het land in! WE ARE IN THE STATES! HELL YEAH!

Even een snelle bagage - check, kijken of onze bagage hier heel misschien aanwezig is, maar dat kan natuurlijk niet. Dus gaan we het vragen bij de helpdesk. Hier kunnen ze ons vertellen dat het in Pittsburgh moet zijn. Snel gaan we verder, want we moeten onze volgende vlucht naar Pittsburgh halen.

Natuurlijk zoals altijd, helemaal aan de andere kant van het vliegveld. Onze conditie gaat goed vooruit hier, (hoop ik dan maar)! Bij onze gate moeten we nog even wachten, want er gaan ongeveer 30 vliegtuigen vanaf deze gate, ben goed in overdrijven, maar het waren er echt veel. Terwijl wij daar staan te wachten op onze vlucht, vertrekt er een naar Boston, Norfolk en daarna naar Pittsburgh, in ongeveer een half uur tijd!?

Eindelijk kunnen we aan boord gaan van het vliegtuig dat ons nog dichterbij Leonor zal brengen. De vlucht naar Pittsburgh. Het is een ienimini-vliegtuigje. Er zijn 40 plaatsen. Annette kan een plaats wisselen zodat ze naast Lennart zit, René zit voor hen en ik zit 5 rijen voor hen, bij het raampje. Het uitzicht valt een beetje tegen, er zijn hier heel veel bergen. Het lijkt op zo’n schilderij, tenminste dat beeld had ik er bij. Van die beige vlakken, met zwarte verfstrepen om aan te duiden dat het bergen zijn. Maar goed. Het is wel leuk om naar buiten te kunnen kijken terwijl we vliegen. Zie nog ergens een hoofd in en schapenwolkjes komen ineens voorbij.

In Pittsburgh moeten we eerst met een metro of iets dergelijks naar een ander gedeelte van het vliegveld, waar onze bagage zou kunnen zijn. Hier kijken we op de band of onze bagage ertussen zit, zou wel super zijn, maar helaas. Dus gaan René en Annette bij de infobalie informeren, terwijl Lenny en ik op een bankje zitten en de band in de gaten houden. Er zit een vrouwtje naast ons en begint een gesprek,, of we uit Zweden komen en dat ze nog nooit met buitenlandse mensen heeft gesproken. Heel vriendelijk! Wanneer René en Annette klaar zijn met het regelen van de koffers, die we nog steeds niet hebben, waarschijnlijk krijgen we ze op z’n vroegst op dinsdag, gaan we naar de autoverhuur. Lennart en ik gaan op zoek naar een telefoon, zodat we Leonor even kunnen laten weten dat wij er zijn en straks die kant op gaan. Het was inmiddels al bijna 6 uur in de avond. René en Annette hebben de auto geregeld en die kunnen we nu ophalen. Er staan echt biggie cars daar.. en voor de grap zeggen we dat de voorste zwarte van ons is. Wat ook zo blijkt te zijn!

Even wennen aan hoe het allemaal werkt en we kunnen op weg naar Indiana! We moeten de 22 volgen, dan de 30 of de weet ik veel wat. Maar uiteindelijk rijden we een mooi rondje, omdat Amerikanen slechte wegaanduiding hebben. We vragen maar eventjes bij een tankstation en daar vertelt zij ons dat de wegen meerdere namen hebben, zo lopen de 22 en de 30 samen, en de 376 of welke we dan ook moesten hebben is eigenlijk ook gewoon de zelfde. Dat is om het makkelijk te maken. Amerikanen zijn trouwens echt heel vriendelijk, ze helpen ons heel goed, wensen ons succes en zijn gewoon aardig! Na de duidelijke uitleg van deze mevrouw weten we de weg weer te vinden, die eigenlijk heel makkelijk is, namelijk aldoor rechtdoor, maar dat moet je maar net eventjes weten natuurlijk. Het rijden gaat prima, totdat er een afsluiting is van de weg. Natuurlijk net een klein stukje voor onze afslag naar Indiana. Dus hier eerst rechts, dat is verkeerd, omgekeerd, bijna nog een hert of een ree onder de auto, en dan maar rechtdoor. Dit was een klein weggetje, niet echt een hoofdweg ofzo, maar eigenlijk onze enige optie om aan de andere kant van de blokkade te komen. Na een tijdje gereden te hebben werd het weggetje nog smaller,, en zijn we klein stukje teruggereden om vervolgens een afslag te nemen. Zowaar kwamen we weer op de juiste weg! Aan de andere kant van de blokkade en kunnen we onze weg weer hervatten. Redelijk snel zien we de afslag naar Indiana! We rijden voorbij ons hotel waar we vannacht zullen slapen, we weten dus gelijk waar die zit. En de afslag voor de university komt ook al snel in zicht, Exit A. en dan de eerste rechts. Okee prima. Doen we. Vervolgens nooit weer een bord gezien, want dat vinden Amerikanen overbodig. Twee is meer dan genoeg. Verder zoek je het maar uit. Dus maar weer even gevraagd bij een tankstation en gelukkig reden we nog steeds goed. Al snel zijn we nu bij Leonor op de campus. We herkennen haar ‘dorm’ van de foto en parkeren de auto ernaast.

We lopen het halletje in, maar komen niet veel verder, want de deur gaat niet open. Volgens Annette heeft Leo haar kamer op de eerste verdieping, dus we kijken op zo´n ding aan de muur, wat lijkt op deurbellen zeg maar.. Ineens een herrie! En als jullie Leonor haar reisverslagen volgen, dan weten jullie wat voor een herrie het is; namelijk het brandalarm! Het voordeel hiervan, is dat Leonor dus nu naar buiten moet en aangezien wij niet naar binnen kunnen, is dat heel handig.

Al snel kwam Lisa, een Nederlands vriendinnetje van Leonor, naar buiten en vertelt ons dat Leonor er zo aan komt. En inderdaad, Leo komt al snel naar buiten en is compleet verbaasd dat wij daar staan. Zo leuk om te zien! Even knuffelen etc. en dan laten Lisa en Leonor ons de campus in vogelvlucht zien. Het ziet er erg leuk uit. Nog even naar haar kamer toe, om ook haar ‘roomie’ te ontmoeten. Erg knus kamertje, aardige roomie, dus helemaal prima. Ook maken we nog even kennis met Maud. Een ander Nederlands vriendinnetje. En dan pakken we de spullen en gaan we ervandoor. Op naar Blairsville, naar het hotel waar we dus net al langs gereden zijn.

Dit is even zoeken, hoe we op de juiste weg naar het hotel komen, maar al snel stappen we het hotel binnen en komen we op onze kamer. Twee Queen-size bedden en een roll-away-bed wordt nog gebracht. Met z’n allen op de kamer beginnen we aan de cadeautjes die Leonor voor ons heeft gekocht. Iedereen heeft een gedicht. Het zijn leuke gedichten en Lennart krijgt een poster van Modern Warfare 2, een of ander spel voor de xbox, en een puzzelboekje. Daarna mag ik mijn pakje open maken, gedicht lezen (heel lief, ik, emotioneel dat ik ben, moet natuurlijk paar tranen laten) en krijg een mooi horloge! Leonor heeft dezelfde in het wit, ik heb hem in het zwart. Nu wil Annette haar cadeautje openmaken en zij krijgt een boek van Nora Roberts en een magneetje. Last but not least, René, hij krijgt een t-shirt van de Steelers, en (wat nu heel goed uitkwam) een pakket, met deodorant, bodyspray en douchegel. Erg handig, aangezien onze koffers niet aanwezig zijn en dus ook dat soort spullen niet.

Niet veel later liggen we allemaal heerlijk te slapen en zit dag 2 van de vakantie er alweer op!

Veel liefs, de SluiterBijtjes!