Koffers? en Amish?

Donderdag 24 december 2009.

Zoals verteld in het vorige verslag, kunnen vandaag de koffers komen! Wat zou dat super zijn zeg. Een weekje te laat, maar dan toch eindelijk de koffers? Wie weet.

Om een uur of 8 ’s ochtends begint Annette te bellen. Eerst naar Delta, met het verhaal dat wij gisteren zijn gebeld door degene die onze koffers zou brengen, maar dat wij nog steeds niet onze koffers hebben. Zij kan ons echter helaas niks meer vertellen. Dus belt Annette maar weer met de meneer van gisteren. En ja!! Hij neemt op. Wat een wonder. Niet dat hij erg vriendelijk is maar goed. Hij gaat kijken of onze koffers er zijn en belt daarna even terug. Half uur later gaat de telefoon: 3 koffers zijn er wel, 1 niet. Ra ra ra, welke koffer niet? Juustem, die van mij. Zal wel bij iemand anders staan, aangezien wij van de week ook een andere zwarte koffer kregen. Meneer aan de lijn zegt dat hij de koffers brengt wanneer ook de zwarte koffer er bij is. Annette denkt, hoooo nee, ik wil nu die 3 koffers hebben en meld dat dus ook aan de man. Hij komt de koffers deze ochtend nog brengen!! Half uur later, de telefoon gaat. Dit keer neemt Leonor de telefoon op en meneertje weet niet hoe hij hier moet komen. Dus Annette en René duiken de boekjes in, want zij/wij zijn hier ook niet bepaald bekend. Meneer de kofferbezorger werd al erg ongeduldig en werd een beetje boos op Leonor, want wij zijn er toch ook met de auto gekomen, dus dan moeten we toch weten hoe we er zijn gekomen. Maar goed, uiteindelijk de route gevonden en verteld aan meneer. Maar als hij het niet kan vinden, dan komt hij dus niet. Lekker is dat, ben je koerier en dan kan je hier niet eens komen, omdat je de weg niet weet. Om half 11 zijn we allemaal klaar met aankleden etc. en vertrekken we. Eerst nog even langs de receptie, om te melden dat er misschien koffers voor ons worden bezorgd.

Leonor, Lennart en ik blijven lekker warm in de auto zitten, terwijl René en Annette even naar binnen lopen. Ze komen terug en er loopt een man met hen mee, naar een auto toe. Tadatadaaa. Er komen zomaar 3 koffers uit de auto. De koffers van René, Annette en Lennart! En echt, het waren de goede. Niet weer verkeerde van andere mensen of iets dergelijks. Echt hun koffers! Yeah. Eindelijk na al dat gebel, toch nog 3 koffers ontvangen. Deze meneer weet de weg naar ons namelijk wel te vinden en zodra hij mijn koffer heeft gevonden, zal hij ook deze vandaag nog komen brengen.

Met de koffers in de achterbak gaan we op weg en onderweg moet er nog even worden getankt. Vandaag gaan we naar de Amish toe. Twee dorpen/stadjes? Staan op de planning: Bird-in-Hand en Intercourse (waarom het zo heet, geen flauw idee!) Na een tijdje rijden komen we dan aan in Bird-in-Hand. Hier zetten we de auto neer op een grote parkeerplaats en we besluiten dat we eerst maar even een broodje moeten halen ergens.

Aan de andere kant van de straat zit een ‘bakery’ dus daar gaan we heen. Heel leuk klein winkeltje. Maar het brood was al op. Helaas. Iets verderop tussen Bird-in-Hand en Intercourse zou weer iets zijn waar we kunnen eten volgens de mevrouw van de bakery. Alleen willen we in Bird-in-Hand in een ‘buggy’ en om 3 uur is in Intercourse de laatste pretzel bak ronde. Dus wat gaan we nu doen.. We besluiten om door te rijden naar Intercourse, want die buggy-rit kan ook wel na het pretzelbakken. Onderweg komen we al af en toe een Amish-buggy tegen, of mensen op een step. Raar gezicht hoor. Maar goed. Halverwege, tussen Bird-in-Hand en Intercourse, blijkt die buggy te zitten, waar wij mee willen rijden, van Aron en Jessica. Maar wij gaan eerst naar Intercourse.

Hier een plekje opzoeken bij een supermarkt op de parkeerplaats. Handige plaats, want de bank zit daar ook in de buurt en we hoeven de straat maar over te steken en we zijn bij de pretzel factory. René haalt nog even wat geld en voordat we de pretzel factory in gaan, maken we nog even een foto.

We zien al snel op een bordje dat vandaag geen workshops zijn, zo jammer. Maar gelukkig verkopen ze daar genoeg natuurlijk. Dus kopen we 6 zachte (op aanraden van Leonor) pretzel, want de 6e is gratis. Olee! Daar houden wij Nederlanders van. 5 gewone zoute pretzels en ik, (het komt af en toe terug dat ik niet bij de familie hoor) moet natuurlijk weer wat anders, namelijk een met bruine suiker en kaneel. Zooooo lekker! Buiten eten we de pretzels op en daarna lopen we een stukje terug naar het dorpje toe. Onderweg komen we nog de Nederlandse vlag tegen! Zo maf om te zien. Rood-wit-blauw.

In het dorpje bekijken we een winkeltje, girls day out. Maar met die naam waren wij het niet eens. Lelijke kleding van hier tot aan Tokyo en daarbij was het ook nog eens een hele dure winkel. Maar goed.. ieder z’n eigen smaak he. Leonor, Lennart en ik zijn een stukje doorgelopen, terwijl René en Annette hier bij een paard-en-wagen gingen kijken. Wij werden dan ook na een tijdje teruggeroepen om in te stappen in deze kar. Een ritje van 35 minuten zullen we maken door het prachtige landschap hier. Er komen nog 2 mensen bij ons in de wagen zitten, en met z’n achten vertrekken we: wij vijven, die 2 mensen en natuurlijk de Amish die deze wagen berijdt, wat trouwens een vriendelijke meid is.

Ze hoort ons natuurlijk Nederlands praten en ze vertelt ons dat zij op school een combinatie van Duits en Nederlands leren. Ondertussen rijden we echt in een heel mooi gebied rond. We hebben een perfecte dag vandaag, helderblauwe lucht, zonnetje schijnt en overal ligt nog sneeuw. Prachtig!

Tijdens de rit wordt Annette nog gebeld. Ze is net te laat met opnemen, maar herkent het nummer als het nummer van de receptie van Arrowhead Lake. Dus maar eventjes terugbellen, want dit zou wel eens over mijn koffer kunnen gaan. En ja hoor! Mijn koffer is ook afgeleverd! Gelukkig. Maar goed, eerst maar verder in het Amish dorp.
Amish mensen leven zonder elektriciteit. Er zijn trouwens verschillende ‘soorten’ Amish mensen. De ene groep rijdt wel in auto’s de andere niet, die rijden alleen op de step of in de buggy, zo’n karretje (zie foto’s) met een paard ervoor. Na deze prachtige rondrit, komen we weer in het dorpje terug. Hier nog even snel een bak koffie (en Lenn en ik Hot chocolate) nemen. We lopen nog door naar 1 winkeltje, want alle winkels gaan om 4 uur dicht in verband met Christmas Eve. Dit is een winkeltje waar je allemaal opgezette (echte, neppe? Geen idee..) vlinders en andere insecten kan kopen. Ook wel stickers en boekjes, broches, ed. De meneer van dit winkeltje meld ons dat we nog naar binnen kunnen, het was nog net geen 4 uur.
Dus de Bijtjes vragen of hij ook bijtjes heeft en zijn reactie is dat hij er waarschijnlijk niet zo veel heeft, maar we kunnen best even kijken. Dus met z’n allen in het winkeltje. Gevolg: winkeltje vol. Uiteindelijk hebben we met z’n allen toch nog wat bijtjes kunnen vinden en de familie heeft zelfs keuzes moeten maken, omdat er toch best wel veel bijtjesdingen te vinden waren.
Nog even een rondje om het gebouwtje heen en dan terug naar de auto.

Weer een stuk rijden terug naar huis. We zouden vandaag misschien uit eten gaan, maar vanwege Christmas Eve, doen we dat toch niet. Zodra we bij ons vakantiepark aankomen, lopen René en ik even de receptie binnen en zie ik eindelijk mijn ondertussen toch wel erg geliefde koffer weer terug. Het heeft een week moeten duren, maar wij zijn allemaal weer herenigd met onze koffers! Het was nog een gepriegel om mijn koffer ook in de kofferbak te krijgen, terwijl er nog maar 3 in zaten, en ook de grote koffer van Leonor er nog bij moet. Uiteindelijk toch gelukt en we rijden een stukje terug naar het winkeltje dat vlakbij het vakantiepark zit. Hier halen we wat te eten en we zijn het unaniem eens over wat het worden gaat: fish and chips. Bakken vol krijgen we mee, in een Heineken doos, hoe leuk is dat! En snel rijden we naar huis. Hier eten we onze lekkere fish and chips op.

Na het eten gaat iedereen gewoon weer z’n eigen gang, de tv staat aan, de laptops bezet. Hetzelfde riedeltje als aldoor wanneer we in het huisje zijn. Rond 10 uur gaan Leonor en ik de hottub in. Tenslotte heb ik nu ook eindelijk mijn bikini.
Het water is heerlijk! Zo lekker warm. Het is echt genieten. Pap, mam, rich, zullen we sparen voor een jacuzzi voor in de tuin? Het is echt fantastisch! Maar goed, Leonor en ik zitten dus lekker in de hottub, te genieten van het uitzicht, mooie bomen, sterrenhemel, het is een heldere avond/nacht. Fantastisch. Op de rand van de veranda ligt sneeuw, net zoals overal eigenlijk. Maar wij merken niks van de kou in dit warme water. Verder krijgen we ook nog ons lekkere drankje, cola malibu. Hoe goed wil je het hebben. Leonor gaat op een gegeven moment even naar binnen, naar het toilet en nog wat te drinken halen. En ik blijf dus alleen in de jacuzzi op de veranda achter. Tussen twee huizen weg, hoor ik geluid. Het klinkt als voetstappen. Heel fijn gevoel krijg ik hier niet van, maar Leonor komt al snel terug en ook het geluid is dan weg. Gelukkig! Niet heel veel later, hetzelfde geluid, nu aan de andere kant van het huis. Er komt iemand dichterbij lopen, maar alleen wanneer wij praten. Zodra wij stil zijn, houdt het geluid op. Leonor zegt steeds: het is een dier, het is een dier, het is die poes van de buren. Maar het geluid was veel te hard voor een poes. Na, wat wel een uur lijkt, besluit ik voorzichtig over de reling van de veranda te kijken en zie iets staan wat ik niet had verwacht. Het is een rendier! En tussen twee andere huizen, komt er nog eentje aan! Het is zo mooi om te zien, nadat wij in spanning hebben gezeten! Langzaam lopen ze verder weg van ons huisje. Dit is echt zo geweldig, om dit mee te maken.
Wie had dat nou verwacht, dat wij in Amerika, in een jacuzzi buiten op de veranda zitten, met een prachtige sterrenhemel en ook nog eens rendieren zien vanuit de jacuzzi! Geweldig!
Na nog een tijdje te hebben gebadderd, zijn we om half 4 toch maar uit de hottub gegaan. Nu moeten we alleen nog de ‘deksel’ weer op de jacuzzi krijgen. Er ligt alleen nog heel veel sneeuw op de veranda dus dat is een beetje koud, maar goed, in onze bikini, met bevroren tenen door de sneeuw, is het ons goed en wel gelukt om ‘m erop te krijgen!
Nu kunnen we lekker opdrogen voor de openhaard en daarna fijn ons bedje in duiken.
Wat een geweldige avond!

Veel liefs, de SluiterBijtjes.
Mijn excuses voor het lange wachten op het nieuwe verslag.